Pitanje broj: #30548

Poštovani,

cerebralna paraliza je posledica više oboljenja (prenatalni faktori, koji deljuju pre detetovog rođenja, su poremećaji krvotoka, nedostatak kiseonika, traume, malokrvnost, infekcije (posebno virusne), metabolički poremećaji i hronične bolesti majke (šećerna bolest, poremećaji funkcije štitne žlezde), primena nekih lekova, druge različite bolesti majke tokom trudnoće, trovanje mnogim hemijskim sredstvima, životno doba porodilje kao i višestruke, učestasle trudnoće. Komplikacije u trudnoći, kao krvarenja i povišen pritisak, mogu dovesti do oštećenja ploda. Takođe, blizanačke trudnoće se smatraju rizičnim. Ranije, kao faktor rizika, učestalo se pojavljivala neusaglašenost rh faktora ili krvnih grupa majke i ploda, koja se danas uspešno kontroliše. Perinatalni faktori, koji deluju neposredno pre rođenja, tokom porođaja ili neposredno iza rođenja, su porođajne traume, nedostatak kiseonika, žutica, moždano krvarenje i infekcije centralnog nervonog sistema. Značajni su prevremeni porođaj, nedonšenost deteta, a posebno su pod rizikom deca koja su prevremeno rođena sa težinom koja je mala za starost ploda. Nestručno izveden porođaj, kao i oštećenje zbog primene forcepsa, mogu biti povezani sa cerebralnom paralizom. Postnatalni faktori, koji deluju posle rođenja, najčešće su infekcije mozga izazvane virusima, koje mogu dovesti do zapaljenja mozga, zatim traume glave i oštećenja moždanog krvotoka. Uzrok cerebralne paralize ostaje, i pored detaljnog ispitivanja, nepoznat kod velikog broja dece. Verovatno da do oštećenja mozga dolazi u prenatalnom periodu, kod velikog broja dece, dok majka ne mora ni primetiti da je imala neku infekciju. Zbog toga su redovne ultrazvučne kontrole neophodne). Cerebralna paraliza je stanje koje nastaje kao posledica veoma ranog, neprogresivnog oštećenja delova mozga. Oštećenje može dovesti do velikog broja različitih smetnji pa se tako javljaju poremećaji položaja i stavova tela i poremećaji pokreta ili motorne funkcije koji se ispoljavaju u obliku paralize, slabosti, nekoordinacije ili nekog drugog poremećaja motorne funkcije i zahvataju neke ekstremitete (može da bude zahvaćen samo jedan ekstermitet) , drugi delovi tela ili celo telo. Zbog različite vrste prisutnog neuromotornog ispada i različitog stepena i obima zahvaćenosti tela postoje različite kliničke slike cerebralne paralize, a istovremeno i velike razlike u stepenu samostalnosti i okretljivosti osoba sa cerebralnom paralizom. Cerebralna paraliza nije zarazna i nije nasledna. Ona nije izlečiva: posledice oštećenja mogu se smanjiti, ali ne i potpuno otkloniti ili izlečiti. Stanje se ne pogoršava, iako se neke posledice mogu produbljivati tokom odrastanja. U terapiji je presudno rano započinjanje i uredno sprovođenje kompletnog habilitacionog, a naročito kineziterapijskog (fizikalnog) tretmana. Ovo uspostavljanje osnovnih psihomotornih i posebno lokomotornih funkcija (habilitacija) , je u slučaju deteta sa cerebralnom paralizom dugotrajan proces koji se planira tako da se terapija i uspostavljanje motornih funkcija usaglasi sa emocionalnim potrebama deteta. Mogućnostima psihičkog razvoja, edukacije i opšte socijalizacije. Takođe, značajno je uključivanje obrazovne institucije i širu društvenu zajednicu. U toku života potrebni su povremeni dopunski habilitaciono-rehabilitacini tretmani, primena drugih fizikalnih metoda, ortopedske intrevencije ili primena nekih lekova kako bi se očuvale sposobnosti koje omogućuju maksimum samostalnosti.

Pozdrav